Aan tafel met Monique Van den Abbeel

Bron Krant van West-vlaanderen – 02/03/18

Vorige week werd ze nog wereldberoemd in Vlaanderen dankzij haar blindengeleidepaardje Dinky, deze week schoven we bij haar aan tafel. Monique Van den Abbeel uit Sint-Kruis is dan ook een echte duivel-doet-al, voor wie ‘niet kunnen zien’ geen beperking is.

Monique Van den Abbeel (42) leeft met een visuele beperking. Als kind werd ze geboren met de oogaandoening congentinaal glaucoom. “Tot mijn elfde was ik slechtziend, maar ik zag nog. Daarna is mijn zicht verder beginnen afnemen, tot ik blind werd.”

Kindertijd

Terwijl Monique mij binnenloodst in haar wereld, is ze intussen bedrijvig bezig in de keuken waar het al heerlijk geurt naar vleesbrood dat zachtjes aan het garen is in de oven. Terwijl de kriekensaus wordt aangedikt en er suiker wordt bijgevoegd om de zuurtegraad wat te verdoezelen, staan de krielpatatjes zachtjes te koken in hun jasje. “Dit gerechtje brengt me terug naar mijn kindertijd. Wat hebben we dit thuis vaak gegeten”, zegt Monique.

“Je oren en handen kunnen de taken van je ogen grotendeels overnemen”

“Ik ben geen echte keukenprinses, maar kan wel mijn plan trekken in de keuken”, vervolgt Monique. “Meestal komt hier de dagelijkse kost op tafel. In het vak gezinstechnieken werden we perfect onderricht in het koken met een visuele beperking. Dat je oren en handen de taken van je ogen voor een groot deel konden overnemen, werd mij heel duidelijk toen ik met het topje van mijn vinger leerde dingen aan te voelen of op het gehoor de vullingsgraad van een glas kon bepalen.”

“Of ik mij vaak verbrand? Niet meer of een ander. In de medische dienst in school werden we onder andere ook daar goed op voorbereid. Het opvoedersteam van Spermalie hier in Brugge, droeg zelfredzaamheid én zelfstandigheid hoog in het vaandel! Ik vind koken pas boeiend wanneer ik samen met mijn gezinshelpster eens speciale dingen uitprobeer. Pascale Naessens en Jeroen Meus inspireren mij. Al moet ik Jeroen Meus op de website van Eén volgen via spraaksynthese. Zijn kookboeken werden niet in braille uitgegeven.”

Onewomanshow

“Ik beëindigde mijn middelbare school aan Spermalie in de richting verkoop en kantoor. Nadien volgde ik de studies entertainment aan de Showbizzschool in Oostende. Daar ligt meer mijn passie: zingen, muziek, maar ook schrijven. Twee jaar terug schreef ik het boek Graag zien, een autobiografie die het thema van een visuele beperking toegankelijk maakt. Hiermee wil ik echt nog meer doen dan alleen maar lezingen houden. Ik droom stilletjes van een onewomanshow! Met muziek en verhalen alles mooi en luchtig, maar toch ook met kracht kunnen brengen. Ik ben nogal een doorduwer als het erop aankomt.”

Monique is een alleenstaande moeder. “Mijn zoon Robin is mijn oogappel, mijn godsgeschenk”, zegt ze. “Op mijn 24ste raakte ik ongepland zwanger. Ik had te kiezen tussen het vruchtje dat in mij groeide of de vader van het kind. Ik koos voor het eerste en werd plotsklaps alleenstaande moeder mét een visuele beperking. Andere moeders hebben hun kind steeds in het oog, ik in het oor! Wat heeft dat moederschap mij zoveel diepgang in mijn leven gegeven!” (SDM)

Wat is je lievelingsgerecht?
“Mijn favoriet is vleesbrood met kriekensaus en krielpatatjes. De gewone dagelijkse kost eigenlijk. Ik ben ook geen groot restaurantganger. In een restaurant vind ik het heel fijn om uitgebreid uitleg te krijgen over wat er op mijn bord ligt. Daarbij mag de ober me gerust bij de hand met vork begeleiden en samen met mij overlopen wat waar op mijn bord ligt van bijvoorbeeld verschillende hapjes. Ook makkelijk en een echte service vind ik het wanneer bijvoorbeeld de vis al van de graat gedaan werd of een groot stuk vlees reeds in kleinere stukjes werd aangesneden. Naast lekker uit eten gaan, kan ik ook een goed glas rode wijn appreciëren en dan als wijndrinker, geen wijnkenner.”

Wat is je favoriete plekje?
“Dat zijn ongetwijfeld de molens! Wanneer er de woensdagnamiddag geen verjaardagsfeestje was, gingen we naar de kinderboerderij, de zee of Boudewijnpark, maar ook naar de molens! Tot mijn elfde zag ik met mijn linkeroog nog tien tot twintig meter voor me en dan enkel personen, geen details. Alles hing af van de lichtinval. Daarna is mijn zicht snel bergafwaarts beginnen gaan. De molens geven me dus enkel nog de visuele herinneringen die ik als kind heb opgeslagen. Ik zie nog de vele madeliefjes in het gras en de schepen op de Damse Vaart! Toen ik er met kleine Robin ging wandelen, voelde ik zijn verwondering voor zoveel schoonheid en begreep het omdat ik het ooit zelf ook nog gezien had.”

Waarom hou je van Brugge?
“Brugge is mijn thuis. Vanaf mijn 4 jaar tot mijn 19 jaar was ik intern in Spermalie. Het eerste jaar, als kleutertje, had ik het niet zo makkelijk. Ik miste mijn thuis, waar ik enkel tijdens het weekend verbleef. Ik ben namelijk geboren in Dendermonde, maar later echt wel getogen in Brugge door mijn schoolloopbaan! In het jaar 1984, ik was toen 7 jaar, herinner ik mij nog de inhuldiging van de allereerste braillemaquette aan het Belfort! Ik was toen de allereerste blinde persoon die de braille mocht lezen! Ook dat heeft een indruk op mij achtergelaten. Brugge is nu mijn thuisstad! Ik voel er me thuis, ben er opgegroeid en voel me ook verweven door alle visuele herinneringen die in mijn geheugen geschilderd staan.”

Wat doe je dit weekend?
“Zaterdag is hier meestal rust-, of beter nog, pyjamadag. Mijn puberzoon sluit zich als het ware op in zijn ivoren game-toren… Zelf slenter ik in m’n roze homepak, tik ik wat mailtjes of schrijf een tekst. Zingen, yoga, meditatie, tv-kijken en zetelhangen horen eveneens bij onze pyjamadag. Af en toe ga ik ’s avonds naar een theatervoorstelling. Dit weekend kies ik voor Brugse humor. Het revueprogramma ‘Brugs is Oltied Schoane’ is doorspekt met typische Brugse humor. Een avond vol sketches, anekdotes en muziek. Heerlijk toch?! Alleen ben ik nog niet zo zeker van m’n zitje. Ik sta namelijk op de reservelijst. Komende zondag wordt wellicht – na een avondje uit dus een pyjamadag…”, besluit Monique.